“If not now, when?”
ถ้าไม่ใช่เป็นตอนนี้ ถามที … จะไปเมื่อไหร่?
.
เป็นคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัว ปนความกล้าๆ กลัวๆ ว่า “จะรอดไหม” ถ้าไป “เลห์ ลาดัก”
.
“A good traveler has no fixed plans and is not intent on arriving.”
.
นั่นสิ อย่ารีรอ อย่าเลือกเวลา อย่าวางกฎเกณฑ์อะไรให้เยอะไปจนมัดเราไว้ แล้วออกไปเที่ยวไหนไม่ได้
.
ว่าแล้วก็จัดแจงจองตั๋วไปอินเดียเลยดีกว่า
วีซ่ามีแล้วไม่ใช่ปัญหา ไกด์ก็หาได้แล้ว แต่โจทย์ที่ให้ไปคือ ไม่เน้นลำบาก เพราะชีวิตตอนนี้ก็ยากพออยู่แล้ว ไกด์ก็จัดแจงหาโรงแรมดีหน่อย ใกล้ Main Bazar เช่ารถ Innova
.
แล้ว …. ลุย – เลห์ – เลย
.
ฉันเลือกเดินทางช่วงกลางเดือนกันยายน เพราะ
1. ได้ตั๋วเครื่องบินราคาโคตรโปร
2. กลัวว่าถ้าช้ากว่านี้จะหนาวเกินไป เดี๋ยวหายใจไม่ทัน
ดังนั้น ภาพที่ออกมาจึงกึ่งๆ ไม่มีหิะหนาๆ อากาศดูแห้งๆ โทนสีที่ได้จึงคล้ายจะหม่นๆ เล็กน้อยครับ
.
8 วัน ที่เลห์ ลาดัก กับช่วงเวลาหฤหรรษ์ มันจะเป็นยังไง ยังไม่รู้ในตอนนั้น
แต่ตอนที่ปั่นรีวิวนี้อยู่ รู้แล้วว่า “People don’t take trips, trips take people.”
.
เลห์ คือห้องเรียนธรรมชาติที่กว้างใหญ่ที่ถูกจัดสรรไว้ให้กับคนที่เหมาะสมในบทบาทนั้น
.
ทุกสถานที่ก็เช่นกัน
.
เราควรเอาตัวไปอยู่ในที่ที่เราอยากไป ไปแล้วสบายใจ
Die with memories, not with dreams.
ตายไปพร้อมกับความทรงจำ ไม่ใช่ตายในความฝัน
.
และเมื่อคุณฝันจะไปเลห์แบบฉัน Just do it – ทำมันซะ
แม้ว่ารองเท้าที่ใส่จะไม่ใช่ไนกี้ แต่ขอให้เลือกคู่ที่สวมแล้วสบาย
.
“เราพร้อมจะลุยกันมานานแล้ว”
Wander often, wonder always, Leh Ladakh
.
อ่านรีวิว “เลห์ ลาดัก” ฉบับเต็ม คลิ๊กที่ www.kantism.co/leh-ladakh
เป็นรีวิวที่ละเอียดและยาวที่สุดเท่าที่เคยเขียนมา ^ ^
.
#journalistphotography#journalistphotographer
—
“Travel is my therapy.” ภายใต้ความเจ็บปวดที่เจอนั้น การเดินทางจะเยียวยาเราเอง
บางทีการได้กลับไปอยู่ท่ามกลางธรรมชาติกว้างใหญ่ อาจจะทำให้เรารู้สึกดีจากการได้ห่างหายจากสารพันปัญหาเรื่องราวที่ถาโถมเข้ามาจนแทบรับไม่ไหว
การให้เวลาเป็นตัวจัดสรร การให้ธรรมชาติเป็นเครื่องบำบัด ปราศจากโลกภายนอกที่วุ่นวาย ไม่มีการติดต่อสื่อสารใดๆ อาจจะทำให้เรารู้สึกดีขึ้น แม้จะเพียงชั่วระยะเวลาหนึ่งก็ตาม
“ตั้งหลักเพื่อตั้งต้น”
No matter how sophisticated you may be, a large granite mountain cannot be denied
– it speaks in silence to the very core of your being.
ผมจึงค้นหาทริปท่องเที่ยวใหม่ ที่ห่างไกลผู้คนแต่เข้าใกล้ธรรมชาติ ปราศจากการปรุงแต่ง ไม่มีแสงสี มีแต่แสงดาวและธารน้ำไหล มีต้นไม้เป็นเพื่อน มีภูเขาหิมะเป็นกำแพงให้พักไหล่ เลยตกลงปลงใจไป “เลห์ ลาดัก” (Leh Ladakh) ครับ
ในการจะไปเที่ยวเลห์ ลาดักนั้น (หรือแม้แต่เที่ยวที่ไหนก็ตาม) สิ่งสำคัญสำหรับนักเดินทางอย่างเราคือ “ต้องเตรียมข้อมูลไว้เยอะๆ ครับ” เพื่อที่จะได้เตรียมตัวกันได้ถูกจะได้เที่ยวได้สนุก ไม่กังวล โดยเฉพาะคนที่กลัวว่าจะแพ้อากาศ จะมีอาการแพ้ความสูง
หลายคนบอกว่าไม่รู้จะไปทำไมที่เลห์ แต่กับอีกหลายคนก็บอกว่าเป็นเมืองที่เท่ เกร๋กู๊ด อยากไปมาก โดยเฉพาะใครที่ชอบแนวธรรมชาติ ภูเขา ลำธาร ต้นไม้ หิมะก็จะพบว่าทุกอย่างที่นี่ดูยิ่งใหญ่อลังการ เป็นงานธรรมชาติสรรค์สร้างสวรรค์บนดินให้เราครับ
ถึงแม้ว่าการเดินทางหรืออาหารการกินจะดูยากลำบากไปสักหน่อยแต่ก็คุ้มค่ามากๆ และเป็นประสบการณ์ใหม่ให้กับชีวิต
อย่างที่บอกครับว่า
“ถ้าเราไม่ออกเดินทาง เราจะไม่รู้เลยว่า …โลกใบนี้กว้างใหญ่เพียงใด”
อ่านรีวิว “เลห์ ลาดัก” ฉบับเต็ม คลิ๊กที่ www.kantism.co/leh-ladakh
เป็นรีวิวที่ละเอียดและยาวที่สุดเท่าที่เคยเขียนมา ^ ^
เลห์เป็นเมืองหลวงของแคว้นลาดักห์ เขตแคชเมียร์ ประเทศอินเดีย หลายคนจึงชอบทำทริปเป็นแพ็คคู่ แคชเมียร์-เลห์ ก็โอเคนะ
เลห์จัดอยู่ในรัฐ Jammu & Kashmir ซึ่งเขตแดนติดกับ 3 ประเทศ คือ อินเดีย ปากีสถาณ ทิเบต ซึ่งกลายเป็นดินแดนพิพาทระหว่างอินเดียกับปากีสถาน แต่ตอนนี้ถูกผนวกเข้าเป็นส่วนหนึ่งของอินเดีย ทั้งๆ หน้าตาคนที่นี่คล้ายคนจีนทิเบตมากกว่า ไกด์เล่าว่า มีความพยายามที่จะแยกตัวออกมาปกครองตนเอง แต่แน่นอนว่า อินเดียย่อมไม่ยอม
เลห์ ลาดักอยู่เหนือระดับน้ำทะเลค่อนข้างมาก 3,500-5,500 เมตร เพราะฉะนั้นอากาศจะบางมากกว่าปกติ อ๊อกซิเจนจะไม่ค่อยมีครับ จะทำให้นักท่องเที่ยวอย่างเรานั้นเหนื่อยง่ายหายใจลำบากเลือดอาจจะข้นกว่าคนปกติส่ งผลให้เกิดอาการเวียนหัวคลื่นไส้เสี่ยงต่อการเกิดโรคแพ้ความสูงได้และหนาวมากสำหรับพวกคนที่อยู่บนเส้นศูนย์สูตรมาโดยตลอดอย่างพวกเรา ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมเราไม่ค่อยชินอากาศและพาลจะป่วยได้ง่าย เพราะถ้าให้คนภูเขามาอยู่พื้นราบแบบเรา เขาก็ไม่โอเหมือนกัน
อ่านรีวิว “เลห์ ลาดัก” ฉบับเต็ม คลิ๊กที่ www.kantism.co/leh-ladakh
เป็นรีวิวที่ละเอียดและยาวที่สุดเท่าที่เคยเขียนมา ^ ^
ไปเที่ยว เลห์ ลาดักเดือนกันยาสวยไหม?
อันนี้ต้องแล้วแต่ความชอบเลยนะครับ ถ้าใครชอบเลห์ในภาพขาวๆ สวยๆ หิมะเยอะๆ ปุยๆ หมือนอยู่ในตู้เย็นก็ต้องไปเดือนพฤศจิกายนถึงมีนาคมครับ จะเป็นช่วงหน้าหนาว แต่ว่าอาจจะหาอะไรกินยากหน่อยเพราะว่าไม่ค่อยมีใครไปเที่ยวกัน ร้านรวงส่วนใหญ่ก็ปิด เดินทางก็ลำบาก หิมะเยอะ แต่สวยนะ
ส่วนใครที่รอเที่ยวช่วงหยุดยาวสงกรานต์ก็จะเป็นฤดูใบไม้ผลิครับ ก็จะมีดอกไม้ต้นไม้ให้เห็น แจกความสดใสกันไป ส่วนใครที่ชอบเทรคกิ้งขี่มอเตอร์ไซค์เที่ยวได้สบายๆ อากาศดีเป็นช่วงเวลาที่คนนิยมเที่ยวมากที่สุดก็คือหน้าร้อนของเลห์ประมาณเดือนมิถุนายนถึงสิงหาคมเลยมาถึงกันยายน ส่วนช่วงที่คนเงียบเหงาก็คือประมาณปลายๆเดือนตุลาคมถึงประมาณต้นพฤศจิกายนครับช่วงนี้จะเป็นช่วงใบไม้เปลี่ยนสี เลห์จะเป็นสีทองแต่ร้านรวงก็เริ่มปิดแล้วครับเพราะอากาศเริ่มหนาว ผมเลือกไปกลางเดือนกันยายน เพราะกลัวว่าจะหนาวเกินไป เดี๋ยวไม่สบายตัว หายใจไม่ทัน ดังนั้นภาพจึงออกมากึ่งๆ ไม่มีหิมะหนา อากาศดูแห้งๆ โทนสีที่ออกมาจึงหม่นๆ เล็กน้อยครับ
อ่านรีวิว “เลห์ ลาดัก” ฉบับเต็ม คลิ๊กที่ www.kantism.co/leh-ladakh
เป็นรีวิวที่ละเอียดและยาวที่สุดเท่าที่เคยเขียนมา ^ ^
ถ้าใครเคยดูจากรูปจะเห็นว่าแม้จะเป็นประเทศอินเดีย แต่เลห์ กลับคล้ายๆ ทิเบตเหมือนกันครับ ที่นี่มีส่วนผสมของวัฒนธรรมของทิเบตผสมกับแขกเพราะว่าตั้งอยู่ใกล้กับทางทิเบตของจีนและปากีสถาน ดังนั้นจึงมีส่วนผสมของเชื้อชาติที่หลากหลาย ใครหลายคนก็มักจะเรียกเลห์ว่าเป็นที่ “ทิเบตน้อย” หรือว่า (Little Tibet) ครับ
จะไปเลห์ ลาดัก ต้องเตรียมเอกสารอะไรบ้าง?
อย่างแรกเลยคือวีซ่าอินเดียครับ จะทำแบบวีซ่าท่องเที่ยวออนไลน์ (E-Tourist Visa) ขอผ่านออนไลน์ก็ได้เหมือนกันครับ หรือว่าจะขอเป็นวีซ่าท่องเที่ยวปกติต้องไปยื่นขอวีซ่าที่ศูนย์รับยื่นวีซ่า VFS ที่อโศก
ข้อแตกต่างกันก็คือ 1. เรื่องราคา 2.ก็คือว่าวีซ่าท่องเที่ยวปกติจะมีอายุที่อยู่ได้นานถึงหนึ่งปี แต่ราคาก็จะแพงกว่า ดังนั้นสะดวกแบบไหนก็เลือกเอาเลยครับ ส่วนผมมีวีซ่าอินเดียอยู่แล้ว ก็ไม่ต้องไปขอใหม่
อ่านรีวิว “เลห์ ลาดัก” ฉบับเต็ม คลิ๊กที่ www.kantism.co/leh-ladakh
เป็นรีวิวที่ละเอียดและยาวที่สุดเท่าที่เคยเขียนมา ^ ^
เสื้อผ้าคอลเลคชั่นนี้ที่เลือกไปเป็นของ Royal Ivy Regatta คอลเลคชั่นล่าสุดที่ออกมาเป็น Winter พอดี
ผมเห็นที่ RIR Shop สาขาปิ่นเกล้า แว๊ปแรก เออ Mood & Tone ดูอบอุ่นดี สบายๆ ชอบลวดลายของคอลเลคชั่นนี้ เป็นเหมือนชนเผ่าอะไรสักอย่างในอเมริกา พนักงานขายบอกว่าเป็น “ลายนาวาโฮ” (Navajo) พวกลายหมวกอินเดียแดง ลายขนนก อะไรแบบนี้ ดีไซน์เก๋ดีครับมีความผสมผสานระหว่าง Urban กับ Native ตามซิกเนอร์ของแบรนด์ที่เน้นความเป็น American Preppy
นี่ก็จัดมาหลายตัวเหมือนกัน เพราะกลัวว่าจะหนาวก็ใส่ทับๆ ซ้อนๆ กันเอา ทั้ง สเวตเตอร์ เสื้อเชิ๊ต คอลเลคชั่นอื่นก็มีนะ จริงๆ ที่ชอบคือกางเกงยีนส์ ใส่แล้วแห้งสบาย เป็นผ้า Dry จากญี่ปุ่น ใส่ 2 ตัวสลับกัน 8 วันเอาอยู่
ส่วนใครที่ผิวแห้งก่อนไปก็บำรุงผิวให้ชุ่มชื้นครับ พกครีมติดไปด้วย ผมใช้ La Mer กระปุกเดียวเอาอยู่ ปกติถ้าเจออากาศหนาว มอยซ์ยี่ห้อไหนก็ต้านไม่ไหว ทำใบหน้าอันหล่อเหลาของเราเต็มไปด้วยขุย เอะอะก็ผิวแห้ง แต่กับลาแมร์ไม่เป็นแหะ ชอบมากกกก
เมื่อไปถึงที่เลห์ก็เน้นจิบน้ำเยอะๆ ในส่วนของลิปมันก็ควรจะเอาไปครับเพราะว่าอากาศเย็นและแห้งจะทำให้ริมฝีปากแตกได้ง่าย
ที่สำคัญคือต้องเตรียมผ้าปิดจมูกไปด้วยครับ เพราะว่าฝุ่นค่อนข้างเยอะ นอกจากนี้ยังต้องเตรียมทิชชู่เปียก แอลกอฮอล์ เจลล้างมือติดไปด้วยก็ดี ส่วนใครไปช่วงหน้าหนาวก็เตรียมให้พร้อม ไม่ว่าจะเป็นหมวกไหมพรม ถุงมือ เสื้อกันหนาวต่างๆใส่ จะใส่กี่ชั้นก็แล้วแต่ความสามารถในการทนหนาวได้ นอกจากนี้ยังคงจะต้องเตรียมครีมกันแดดไปเพราะว่าเราอยู่ใกล้พระอาทิตย์มากครับ แดดจะทำให้เราดำได้ง่าย ส่วนอุปกรณ์กันแดดอย่างหมวก ร่ม แว่นตาดำก็ควรจะนำติดไปด้วยครับ
มาถึงเลห์ เช้าวันแรกอย่าเพิ่งเปรี้ยวรีบเที่ยวซะล่ะครับ ควรเข้าโรงแรมไปพักผ่อน เอาแบบให้ได้นอนจริงๆ นะครับ เพราะจากประสบการณ์ที่ทิเบต สอนให้รู้ว่า การนอนให้พอสำคัญมาก มิเช่นนั้นเราจะเพลียมากกกว่าปกติและจะพลอยไม่สบายเอาได้ ยิ่งคืนก่อนหน้าเราอดนอนมาจากการนั่งเครื่องบินข้ามคืน ยิ่งต้องนอนพักให้ได้เยอะๆ
ตื่นมาสักบ่ายๆ ค่อยหาอะไรทาน วิธีทานอาหารที่นี่คือเคี้ยวให้ละเอียดทานให้ช้าๆ เน้นทานผักเยอะๆ จะช่วยให้ย่อยง่าย ไม่ใช้อ๊อกซิเจอมากเกินไป วันแรกอาจจะแปลกๆ ปวดหัวหน่อยๆ แต่เมื่อปรับตัวให้เข้ากับความสูง 3,500 เมตรจากระดับน้ำทะเลได้ก็สบายๆ ครับ
ตามโปรแกรมวันแรกตอนบ่ายแก่ๆ จะไปเที่ยว เลห์ พาเลซ เป็นปราสาทพะราชวังเก่าที่สร้างโดยมีต้นแบบจากทิเบต สร้างขึ้นเมื่อศตวรรษที่ 17 มีทั้งหมด 9 ชั้น ในอดีตเป็นพระราชวังที่ประทับของราชวงศ์แห่งลาดักห์ การเดินทางต้องนั่งรถขึ้นไปสูงเหมือนกัน
มองจากข้างบนเขาลงมาจะเห็นบ้านเรือนหลังเล็กๆ แออัดกันอยู่กระจุกหนึ่ง ซึ่งเรียกว่า Old Leh และมองไปอีกฝั่งจะเห็น New Leh ซึ่งดูเจริญกว่ามาก
จากนั้น ข้ามเขาไปอีกลูกจะเป็น เจดีย์สันติภาพ(Shanti Stupa) ซึ่งเป็นจุดยอดฮิตที่จะไปชมพระอาทิตย์ตกดิน เป็นเจดีย์สีขาว ขนาดใหญ่โดยญี่ปุ่นเป็นผู้สร้างขึ้นเพื่อประกาศพระศาสนาและแสดงถึงสัญลักษณ์แห่งสันติภาพโลกและเป็นการฉลองครบรอบ 2,500 ปี ของศาสนาพุทธ เจดีย์นี้ตั้งอยู่บนยอดเขาในแทบจังสปา เวลาพระอาทิตย์ตกดินจะเป็นโมเมนต์ที่สวยมาก
ค่ำๆ ไปเดินเล่นที่ Leh Main Bazaar กันครับ อยู่ไม่ไกลจากโรงแรม เดินประมาณ 3 นาทีถึง เป็นย่านการค้า เป็นแหล่งรวมร้านค้ามากมาย ทั้งของฝาก เสื้อผ้า เครื่องประดับ ร้านขายยา ร้านหนังสือ เอเจนท์ทัวร์ ร้านเช่ารถ ผลไม้ อาหารการกิน ของสดของแห้ง อยากได้ครีมฮิมาลายา ก็ซื้อหาได้ที่นี่ คนเยอะแยะคึกคักดีไปจนถึงสัก 4 ทุ่มครับ
การเดินทางภายในเลห์ก็มีให้เลือกหลายแบบครับ ไม่ว่าจะเป็นเช่าจักรยาน (คงปั่นได้แถบในเมือง) เช่ามอเตอร์ไซค์หรือว่าเช่าเหมารถพร้อมคนขับก็ได้ จะเลือกแบบไหนก็แล้วแต่เงินในกระเป๋าเลยครับมี ตั้งแต่รถเก๋งนั่งได้ 3-4 คนไปจนถึงรถ Tempo นั่งได้ประมาณ 10-12 คน ที่สำคัญก็คือว่าถนนเลห์นั้นเป็นพื้นที่พิเศษ ฉะนั้นเราไม่สามารถที่จะขับรถเองได้เลยครับ เพราะว่าทางค่อนข้างอันตรายการเลือกใช้คนท้องถิ่นเป็นคนขับจึงน่าจะสะดวก ปลอดภัยที่สุด ถ้าอยากจะจอดตรงไหน พักตรงไหนก็บอกคนขับได้เลยครับเค้าชินแล้ว
ส่วนผมเลือกเป็นรถ โตโยต้า Innova นั่ง 3-4 คน (ไม่รวมคนขับ) กำลังดี ไม่เบียดเกินไป ราคาอาจจะแพงกว่ารถ Tempo หน่อย เพราะตัวหารมากกว่า แต่รับประกันว่าสบายกว่ามากครับ
ส่วนการใช้ไกด์ถามว่าจำเป็นไหม จริงๆจำเป็นนะครับ ในการใช้คนท้องที่มาเป็นไกด์ เพราะว่าจะทำให้การติดต่อประสานงาน ดูแลรับผิดชอบถามเรื่องเอกสาร ข้าวปลาอาหาร ร้านค้าแนะนำ โรงแรมที่พัก เราสามารถติดต่อได้อย่างสะดวกสบายและราบรื่นครับ ฉะนั้นก็ต้องชั่งน้ำหนักดูในในหลายปัจจัยก่อนที่จะตกลงปลงใจว่าจ้างไกด์คนไหนดี นอกจากนี้การวางแผนในการเที่ยวให้ดีว่าจะไปกี่วัน ไปที่ไหนบ้างก็เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ค่าใช้จ่ายแปรผันตามไปด้วยครับ ส่วนตัวมองว่าประมาณซัก 6 วันในเลห์กำลังดีเพราะไม่งั้นก็อาจจะเที่ยวได้แค่ที่ในตัวเมืองลาดักเป็นหลัก
เวลานั่งรถไปตลอดทางจะเจอกลุ่มมอเตอร์ไซค์ ส่วนมากเป็นคนอินเดีย มีฝรั่งด้วย อย่างกลุ่มนี้มาจากออสเตรเลีย ขับรถเที่ยวไปเรื่อยๆ ลุยๆ ดีเหมือนกัน เลยแนะนำว่าครั้งหน้าให้ไปขี่รถเล่นที่เมืองไทย
เช้าวันต่อมาเราออกจากเมืองเลห์ มุ่งหน้าไปทางทิศใต้เพื่อไปวัด Hemis (เฮมิส) ซึ่งเป็นวัดและเป็นโรงเรียนสอนศาสนาด้วย ก่อตั้งโดยลามะชื่อ Stagsang Raspa Nawang ในปีค.ศ. 1630 ซึ่งลามะรูปนี้ได้รับเชิญจาก King Sengye Namgyal ให้มาเป็นผู้นำสงฆ์สูงสุดของเมืองเลห์ในสมัยนั้น
และยังไปที่ Namgyal Tsemo Monastery ตั้งอยู่บนเทือกเขาสูงด้านหลัง Leh Palace สร้างขึ้นตั้งแต่ศตวรรษที่ 15 (ประมาณปี 1430) โดย King Tashi Namgyal โดยมีไฮไลท์คือพระพุทธรูปทองแดง (แต่เคลือบทอง) ความสูงเท่าตึก 3 ชั้นของ Maitrieya Buddha (พระศรีอริยเมตไตรย) และภาพเขียนสีภายในอุโบสถที่เก่าแก่แต่งดงามมีเอกลักษณ์ ด้านหน้ามักจะมีภาพสังสารวัฏประดับอยู่ทุกวัด
ต่อมาคือ Thiksey Monastery หรือคนที่นี่เรียกว่า โปตาลาน้อย เนื่องจากผู้สร้างตั้งใจจำลองแบบมาจากพระราชวังโปตาลาที่ทิเบต วัดแห่งนี้เป็นหนึ่งในวัดที่สวยงามที่สุดในแคว้นลาดักห์ เป็นวัดสำคัญใน “นิกายหมวกเหลืองหรือนิกายเกลุกปะ”
เสร็จแล้วก็ ไปทานอาหารกลางวัน ร้านที่แนะนำ จะอยู่ห่างจากเลห์ไปทางเมือง Shey ราวๆ 30 กิโลครับ ทานรอบแรกตอนไปเที่ยว Tiksey ร้านคือดีย์ มีความร่มรื่น ร้านตกแต่งเก๋ จะนั่งอินดอร์ กลางแจ้งได้หมด เมนูอาหารก็เน้นฝรั่ง ซีซ่าร์สลัดรสชาติดี พิซซ่าคือเป็นอะไรที่ต้องสั่ง ส่วนแกงเขียวหวาน ค่อนข้างเหมือนที่ไทย เพียงแต่ใส่ครีมแทนกะทิ แต่รสชาติเข้มข้นดีครับ ร้านนี้ชื่อ Cafe Cloud, Leh, India
ติดใจมากถึงขั้นต้องมาทานมื้อเย็นในคืนสุดท้ายในเลห์อีกรอบ แม้ทางจะค่อนข้าวไกล แต่เพราะอยากได้บรรยากาศแบบรอบกองไฟ นั่งผิงไฟ เอาไออุ่น แล้วกินพิซซ่ากับน้ำมะนาวร้อนๆ เข้ากันดีแหะ
Alchi monastery เป็นวัดที่ใหญ่มากและเป็นไฮไลท์ ของย่านนี้ คือภาพเขียนสีโบราณที่ลามะกลุ่มนี้กำลังจะเข้าไป ซึ่งภายในห้ามถ่ายรูปครับ
เส้นทางเที่ยวที่เลห์ จะเป็นเส้นทางผสมผสานระหว่างธรรมชาติและวัดวัง อย่างเช่นเส้นที่เดินทางไปที่ Lamayuru Moonland และ Lamayuru Monastery หรือดินแดนโลกพระจันทร์ ดูจากภาพเอาเราคงไม่ต้องเล่าอะไรมาก
จุดหมายแรกที่พวกเราไปกันคือจุดตัดระหว่างแม่น้ำสองสายคือ แม่น้ำสินธุ กับ แม่น้ำซันสการ์ ซึ่งสีของแม่น้ำทั้งสองไม่เหมือนกัน เราจะเห็นเป็นแม่น้ำสองสีเลย บุนซ็อค คนขับรถพาเราไปจอดตรงมุมมหาชนเพื่อถ่ายรูปกัน เรียกว่าถ้าไม่ได้มุมนี้กลับไปแสดงว่ามาไม่ถึงเลห์ ลาดัก
ชอบความมินิมอลของรูปนี้
ทั้งๆที่ความจริงคือเป็นเครื่องบินของทหาร บินไปมาตลอดเวลา
ไฮไลท์ของไฮไลท์ คือเราจะไปค้างกันที่ นูบร้า วัลเลย์ (Nubra Valley) เมืองในหุบเขา มี Diskit เป็นเมืองหลวงของเขต อยู่ห่างจากเลห์ไปประมาณ 150 กิโลเมตรทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ โดยจะต้องผ่านเส้นทางธรรมชาติที่คดเคี้ยว ขึ้นที่สูง
แวะจอดถ่ายรูปกันตลอดเวลา
ถนนหนทางก็อย่างที่เห็น มองกลับไปคือเส้นที่เราเพิ่งขับผ่านมา โค้งยับ!!
ถนนเหมือนมายา ช่วงแรกก็หลอกให้เราดีใจเหมือนกับวิ่งกันสบายๆ บนทางลาดยางขนาดสองเลน แต่พอไต่เขาไปเรื่อยๆ ก็ค้นพบว่า “คุณหลอกดาว” ทางลูกรังเริ่มมา ฝุ่นเริ่มหนา ถนนแคบลง แถมยังมีบางเส้นที่กำลังก่อสร้างด้วยมือคน เมื่อไรจะเสร็จก็ไม่รู้ จะ 3 ชั่วโมงแล้วยังไร้วี่แววจุดพัก ขับรถไปคารวะฟ้าดินไป บางจุดก็คลุกฝุ่น บางจุดก็แตะขอบฟ้าเทียมเมฆ
ผ่านจุดสูงสุดเป็นเส้นทางสุดหฤโหดไต่ความสูงอ้อมหุบเหวขึ้นสู่ Khardung la top (ขวา) ถนนสัญจรที่สูงที่สุดในโลกกับความสูง 5,363 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล
ส่วนด้านซ้ายเป็นถนนที่สูงเป็นอันดับ 3 Changla Pass
ขึ้นไปบนเขาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหนาวแค่ไหน ด้านบนยังมีหิมะให้เห็น ผ่านไปประมาณ 3 ชม.นิดหน่อย เราก็มองเห็นยอดภูเขาน้ำแข็งตรงหน้าที่ระดับสายตา ธงมนตร์ล้อมรอบป้ายหินสีเหลืองที่ระบุชื่อสถานที่ Khardungla Top ถนนสัญจรด้วยรถที่สูงที่สุดในโลก 18,380 ฟุต ใช้เวลาแปบเดียวเพียงแค่ถ่ายรูปแล้วต้องรีบลงเพราะอากาศเบาบาง หายใจไม่ถนัด แทบขาดใจ
รีบลงเขาไปหาข้าวทานด้านล่างดีกว่า ไปเจอร้านอาหารนึงบรรยากาศเก๋มาก เป็นร้านแคมป์แบบกางเต๊นท์ที่ฝรั่งนั่งกินกลางแดด มีเรือแคนู ล่องแก่ง ยิงธนู มีต้นเลห์เบอรี่ให้ถ่ายรูป แต่อาหารก็อย่าได้คาดหวัง สั่งข้าวผัดกับไข่ต้มมากินก็พอ ขออภัยที่จำชื่อไม่ได้ แต่เป็นใหญ่ริมถนนทางผ่านก่อนไปถึงนูบร้าวัลเลย์
ปัญหาใหญ่ของการเดินทางไกลคือเรื่องของห้องน้ำครับ ไม่พูดพล่ามกันมาก มีก็ดี แต่ถ้าไม่มีก็หลังโขดหินเลยครับ เก็บภาพมาฝากกันเล็กน้อย
ร่องรอยความเสียหายยังมีให้เห็น
จากเรื่องส้วม กลับมาสนใจเรื่องราวระหว่างทางกันต่อดีกว่า ระหว่างทางที่ Turtuk กลับไปยัง Hander นั้นต้องบอกว่าสวยงามมากๆ ครับ มีจุดให้ถ่ายรูปตลอดเวลา อาทิ
หุบเขากระจก (ตั้งชื่อเองนะ)
ที่นูบร้า นอกจากจะไปเที่ยววัด Diskit แล้ว ยังมีไฮไลท์คือไป Turtuk เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ตีนเขา ริมลำธาร ห่างจากชายแดดปากีสถานราว 14 กิโลเมตรเท่านั้น แต่หาคนไปและหารีวิวของที่นี่ได้น้อยมาก … เพราะมันไกลมากกกกกก
ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี้หน้าตาจะไม่เหมือนคนอินเดียเลย จะเป็นแขกขาว ตาคมโต จมูกดูสันเป็นคม การเป็นอยู่ค่อนข้างลำบาก และระหว่างทางจะเจอค่ายทหารตลอดเวลา เพื่อคอยรักษาการณ์จากสถานการณ์พิพาทตามแนวชายแดน อินเดีย-ปากีสถาน แต่ถึงกระนั้น เพื่อแลกกับความสวย เราก็ขอสู้ แต่พอไปอยู่จริงๆ ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีอันตรายใดๆ นะ
จาก Hunder เราออกกันแต่เช้า ราว 3 ชั่วโมง กับระยะทางประมาณ 80 กิโลเมตร บรรยากาศสองข้างทางขนาบด้วยภูเขาลูกใหญ่ และเแม่น้ำ Shyok ที่ค่อนข้างเชี่ยว
รถแล่นผ่านหมู่บ้าน Bogdang ซึ่งน่าจะเป็นหมู่บ้านเดียวที่เห็น หรือผู้คนมากระจุกตัวกันอยู่ตรงนี้ก็ไม่รู้ทำให้บรรยากาศดูคึกคัก ค่อยเห็นผู้เห็นคนหน่อย เป็นหมู่บ้านแรกที่ถนนตัดผ่านใจกลางตรงไปยัง Turtuk เลย ผู้คนดูไม่ตื่นเต้นเท่าไร มียิ้มให้เล็กน้อยเมื่อยกกล้องขึ้นมาถ่าย จากนี้ไปก็อีกเพียงสิบกว่าโลจะถึงจุดหมายแล้ว
Turtuk เป็นหมู่บ้านประวัติศาสตร์ เพราะครั้งหนึ่ง ผืนดินตรงนี้เคยเป็นอาณาเขตของปากีสถาน แต่นับจากสถานการณ์สู้รบกันระหว่างปากีกับอินเดีย จบลงด้วยอินเดียเป็นฝ่ายชนะ Turtuk จึงอยู่ใต้การดูแลของอินเดียมานับตั้งแต่ปีค.ศ. 1971 เป็นต้นมา
จะสังเกตว่าคนที่นี่ไม่มีเค้าโครงของการเป็นคนอินเดียเลย เพราะส่วนใหญ่ญาติพี่น้องของเค้าก็อยู่ปากี มีการติดต่อข้ามแดนกันอยู่เป็นระยะ เพราะอีกเพียงแค่ 14 กิโลเมตรจากหมู่บ้านนี้ก็จะเป็นพรมแดนปากีสถาน หมู่บ้านนี้ยังนับเป็นจุดที่ความสูงจากระดับน้ำทะเลต่ำสุดในทุกที่ทั้งหมดของทริปเลห์ ลาดัก ทำให้เราไม่รู้สึกเหนื่อยเพลียแต่อย่างใด ตรงกันข้ามเรากับตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศ เสียงน้ำไหล ใบไม้ที่กำลังจะเปลี่ยนจากสีเขียว เป็นสีเหลืองดูเหมือนวิวจะสวยและสดชื่นที่สุดด้วยตั้งแต่เดินทางมา
ข้ามสะพานไปหมู่บ้านจะอยู่ตรงเนินเข้าฝั่งตรงข้ามพักทานอาหารกลางวันกันที่นี่
ไฮไลท์ของที่นี่คือดงดอกไม้ ให้เราถ่ายรูปราวกับอยู่สวนแถบยุโรปก็มิปาน ผู้คนก็น่ารัก อัธยาศัยดี มีความทำไร่ทำสวนอยู่กันเงียบๆ ไป พืชผลหลักของที่นี่คือแอปปริคอทครับ
ส่วนไฮไลท์ในช่วงก่อนค่ำยามพระอาทิตย์ตกดิน คือการไปขี่อูฐ 2 หนอกที่นูบร้า วัลเลย์ เป็นกิจกรรมยอดฮิตของที่นี่ เห็นได้จากผู้คนและรถราที่จอดกันเยอะมาก สภาพก็ค่อนข้างวุ่นวายด้วยความไม่เป็นระเบียบของคนอินเดียที่มีอยู่แล้ว เนินทรายที่นี่มีขนาดไม่สูงมาก แต่ก็พอที่จะถ่ายรูปได้ ไปเก็บภาพมาเล็กน้อย ไม่กล้านั่งอูฐไปไกล กลัวฝุ่นละอองจากทรายเข้ากล้องแล้วเสียหายเหมือนตอนไปโมรอคโค 
ดงกะหล่ำปลีที่เห็น เป็นส่วนหนึ่งของพืชผักสวนครัวที่รีสอร์ตเมืองนูบร้า วัลเลย์ เค้าปลูกไว้เพื่อทำอาหารให้แขกของรีสอร์ตได้ทาน เป็นพืชผักปลอดสาร มีกะหล่ำปลี ผักชี ผักกาด ถั่วลันเตา แล้วก็มีต้นแอปเปิ้ลให้เรากระโดดเด็ดกินสดๆ ชอบมาก
เช้าวันต่อมา เราออกจาก Nubra Valley กันแต่เช้ามืด ใจนึงก็ง่วง แต่ตาก็สว่างเพราะแสงเช้าที่นี่เย้ายวนใจให้กดชัตเตอร์มาก กัลโป ไกด์มาขับรถให้เพราะดูจะชำนาญทางมากกว่า โดยใช้เส้นทาง Shyok เป็นทางลัดไปทะเลสาบพันกอง ที่เราใช้ทางเส้นนี้เพราะว่าไม่อยากกลับเข้าไปค้างที่เลห์ เส้นทางนี้เป็นทางลัดที่ยังไม่ค่อยมีใครเขาไปกันหรอก เนื่องจากต้องเดินทางเป็นชั่วโมงบนถนนแย่มากๆ อย่าเรียกว่าถนนเลยดีกว่า มีอยู่ช่วงหนึ่งผมถามไกด์ว่า มาถูกทางแล้วใช่ไหม เพราะมองไปเหมือนวิ่งบนแม่น้ำที่น้ำแห้งเหลือแต่หิน จนกลายเป็นถนน ไกด์บอกว่าใช่ เป็นทางลัด
ระหว่างรอเค้าสับหลีกทางเพื่อทำถนน เราก็ขอนั่งเล่นถ่ายรูปวนไป พักเหนื่อยไปในตัวครับ
First View of PANGONG LAKE
ราวๆ เที่ยง เราก็ถึงที่ทะเลสาบพันกอง หรือ Pangong Lake คนจีนเรียก ฝางกงโฉ ชื่อปางกองหรือพันกองมาจากภาษาทิเบตค่ะ แปลว่า ทะเลสาบยาวๆแคบๆ ความยาวของมัน ยาวพาดสองประเทศ ประมาณ 134 กิโลเมตร ช่วงกว้างสุด 5 กิโลเมตร และจุดที่น้ำลึกสุดคือ 100 เมตร ทะเลสาบตั้งอยู่ระหว่างอินเดียและจีน อยู่ฝั่งอินเดีย 40%ค่ะ นอกนั้นอยู่ฝั่งทิเบต ทะเลสาบนี้เลยอยู่บนพื้นที่ความขัดแย้งทางดินแดนระหว่างจีนและอินเดีย เพราะแต่ละประเทศก็อ้างสิทธิของตัวเอง สมัยก่อนเคยขัดแย้งกันมาก แต่ตอนนี้ไปเที่ยวได้ ถือว่าทะเลสาบนี้เป็นพื้นที่อ่อนไหวอยู่
พันกองเป็นทะเลสาบน้ำเค็มที่สูงที่สุดในโลก ความเค็มของมันน่าจะมาจากแร่ธาตุจากเทือกเขาแถวนั้น เนื่องจากความสูงของมันอยู่ที่ 4,350 เมตร นี่ระดับยอดเขาที่มีหิมะปกคลุม แน่นอนว่าอากาศที่นั่นเบาบาง และหนาวมาก ลมแรงทั้งวัน
จำได้ว่าที่นี่เป็นสถานที่ถ่ายทำฉากตอนจบของหนังเรื่อง 3 idiots วินาทีแรกที่เห็น ทำให้สีมันสวยขนาดนี้ คุมโทนฟ้าน้ำตาลดีมาก สีของน้ำจะขึ้นอยู่กับสภาพท้องฟ้า ถ้าฟ้าโปร่งเมฆน้อยๆ ทะเลสาบจะเป็นสีฟ้าสดใสมาก แต่ถ้าเมฆเยอะทะเลสาบจะสีออกขาว สวยกันคนละแบบ มาตอนเช้าตอนเย็นก็สีสด ตอนเที่ยงอาจจะจ้าไปสักนิด ยังไม่กล้าที่จะกางเต๊นท์นอน เพราะคงหนาว และไม่กล้าเข้าห้องน้ำจริงๆ และแน่นอนว่าไม่ต้องอาบน้ำ อันนี้ทำได้สบาย 555
141 กิโลเมตรเป็นระยะทาง ระหว่าง Pangong Lake ไป เลห์ ใช้เวลาประมาณ 5 ชั่วโมง อยากทำเวลาให้ไปทันมื้อค่ำ ที่ Cafe Cloud จะผ่าน Chang La Pass ซึ่งเป็นถนนที่มีระดับความสูงประมาณ 17,590 ฟุต หรือ 5,360 เมตรจากระดับน้ำทะเล
บุนซ็อคและแก๊งค์บอยแบนด์ของเรา ทำเวลามาถึงที่เมือง Thinksey ช่วงก่อนค่ำ จะได้ทานมื้ออำลาที่ Cafe Cloud พร้อมกับบรรยากาศรอบกองไฟ ก่อนจะเข้าเมืองเลห์เพื่อไปพักผ่อน ก่อนกลับไทยในช่วงเช้าตรู่
ถ้าถามว่าชอบ Leh มั้ย?
ส่วนตัวให้ 70-30 มีอยู่เล็กน้อยที่ยังตะขิดตะขวงใจ แต่รับสภาพได้ เพราะไปอินเดียกับเมืองจีนตามต่างจังหวัดมาแล้วก็หลายครั้ง โดยเฉพาะเรื่องความสะอาด กับมารยาทของคนท้องถิ่น แต่คนเลห์จริงๆ น่ารักนะ มีน้ำใจ ส่วนเรื่องอาหารก็เรื่องใหญ่ ทานค่อนข้างยาก ต้องอาศัยมาม่าหลายมื้อเหมือนกัน แต่บางมื้อก็ทานได้สบายๆ
แต่ที่ชอบคือ ความดิบ ความสด ความธรรมชาติของที่นี่ นึกถึงภาพทิเบตเมื่อสัก ยี่สิบปีที่แล้ว แล้วจะมองออกว่า คล้ายๆ กัน แต่ตอนนี้ทิเบตไปไกลกว่ามาก เพราะจีนเอาใจเต็มที่ ส่วนที่เลห์ ยังคงเป็นไปตามสไตล์อินเดียคือไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก สร้างยังไม่เสร็จก็สร้างต่อไป วิวก็สวยแบบสาวหน้าสด ปัดแก้มบางๆ ทาลิปสีนู๊ดเบาๆ เท่านี้ก็พอละ
ความเรียบง่ายของเลห์ ทำให้กลบความไม่สมบูรณ์แบบที่เกิดขึ้นและกลายเป็นเสน่ห์ที่ยั่วยวนให้ไปเยี่ยมเลห์อีกถ้ามีโอกาส
โอกาสที่ว่า น่าจะประมาณ มิถุนายน ปีหน้านะ
